در جهان عکاسی ماکرو، متفاوت بیندیشید
عکاسان ماکرو طی سال‌ها تجربه‌اندوزی می‌آموزند که این سبک از عکاسی این قابلیت را دارد که قوانین لازم‌الاجرا در سایر سبک‌ها، مانند عکاسی پرتره و چشم‌انداز، را زیرپا بگذارد و طرحی نو در افکند. عکاسی ماکرو، جهانی متفاوت است که باید آن را کشف کرد و اتخاذ رویکردی متفاوت برای ترکیب علم و هنر، سرمایه‌ای ارزشمند در آن به‌شمار می‌آید.
عکاسی که در حوزه‌ی چشم‌انداز کار می‌کند این موضوع را به خوبی می‌داند که تراز خط افق و (مثلا) دو درجه پایین‌تر آوردن آن کار چندان آسانی نیست. اما در مناظری که مقیاس کوچک‌تری دارند و هیچ خط افقی در آن‌ها به چشم نمی‌خورد، چرخاندن دلخواهانه‌ی دوربین را به‌نحوی که رنگ‌ها، خطوط و اشکال موجود در منظره را بتوان به بهترین وجه ممکن با هم ترکیب کرد، عملی خلاقانه می‌انگارند.
برای اینکه به جذابیت بصری عکسی افزوده شود، می‌توان یک شاخه گل یا خرمنی از علف‌ها را کج و به‌شکل مورب به تصویر کشید. به تصویر کشیدن حشرات در یک گوشه از منظره یا حتی به‌صورت برعکس روشی باورپذیر برای همگان است؛ آن‌ها در تصویر طوری به‌نظر میرسند که گویی نیروی گرانش نقش تاثیرگذاری در زندگی آن‌ها ندارد.
مقاله‌های مرتبط:
یک عکاس باید همیشه این نکته را به ذهن بسپارد که باید با زوایای ناآشنا کلنجار برود و به‌نحوی عمل کند که گویی این کار هیچوقت برای او طبیعی نیست و تبدیل به عادت نمی‌شود. در هر حال، فوکوس کردن با حرکت فیزیکی دوربین کاری است که با کمی تمرین ملکه‌ی ذهن افراد میشود. وقتی از سوژه‌های ماکرو عکسبرداری می‌کنید ـ به‌ویژه زمانی‌که باید از حداکثر بزرگنمایی استفاده کرد ـ فوکوس خودکار به‌صورت شانسی اتفاق می‌افتد. اگر باید تار مویی را که فاصله‌ی بسیار کمی با دوربین دارد سوژه‌ی عکاسی قرار داد، هرگز نباید از فوکوس استفاده کرد.
فوکوس دستی هم می‌تواند مؤثر باشد؛ اما برای اینکه سوژه از فاصله‌ی کانونی عبور کند، حرکت دادن دوربین به جلو و عقب آسان‌تر است. شاید این حرف ابتدا دلهره‌آور به‌نظر برسد، یا اینکه حداقل مفهومی خارجی باشد. اما با استفاده از این روش، فوکوس کردن روی زنبورهای سرخوش خیلی راحت‌تر انجام خواهد شد!
ریل‌های فوکوس هم درست مانند یک میکروسکوپ تنظیم می‌شوند: اپتیک نباید تغییر کند، ولی فاصله‌ی بین لنزها و سوژه متغیر است. این تکنیک، راهکاری دستی و مفید است؛ به‌این صورت که دوربین روی سه‌پایه قرار می‌گیرد، یک ریل فوکس دارد و شاید بهتر باشد عکس‌ها را با دوربین روی دست گرفت. این کار، آزادی بیشتری را برای خلاقیت موجب میشود. حرکت عکاس به جلو و عقب و در عین حال، چرخیدن به دور سوژه برای پیدا کردن بهترین کامپوزیشن در تصویر، انتخاب‌های خلاقانه‌تری را پیش روی عکاس می‌نهد که بسیار بیشتر از زمانی است که عکاس، دوربین را بدون‌حرکت روی یک سه‌پایه قرار میدهد. در این روش عکاس می‌تواند لنز خود را برمبنای اندازه‌ی سوژه‌ها فوکوس کند (در حقیقت، او از لنز خود به‌عنوان یک حلقه‌ی بزرگنمایی استفاده می‌کند) و درنتیجه، پلان کانونی را با یک حرکت فیزیکی از سوژه عبور میدهد. به مثال زنبور عسل که در ادامه می‌آید توجه کنید. همه‌چیز در این عکس، به‌غیر از «بازیگر» …
…